Obiektem tygodnia są obrazy olejne, unikatowe pod tym względem, iż są namalowane na jedynym kawałku płótna o wymiarach 62,5 na 44,5 cm, po obu jego stronach. Płótno jest obszyte złotym galonem, który służył do przyszycia obrazu do tkaniny sztandaru. Obrazy powstały na zamówienie dla kościoła parafialnego w Zielonkach w latach 80/90 XIX w.
Rewers sztandaru przedstawia postać dzieciątka Jezus, jako małego chłopca z wyciągniętymi rękoma. Obok niego stoi mały baranek, symbol ofiary Jezusa na krzyżu. Za postacią małego Jezusa leży Titulus Crucis (łac. „Tytuł Krzyża”) – nazwa tabliczki z napisem INRI. Po prawej stronie stoi kielich, znak Eucharystii, a u stopy kielicha korona cierniowa, czyli symbol męczeństwa. Całość kompozycji obrazu dopełnia piękne tło, które harmonijnie łączy niebo i ziemię.
Awers sztandaru procesyjnego przedstawia Błogosławioną Bronisławę (ok. 1203-1259). Trzynasty wiek był dla Polski trudnym czasem, bowiem trwające od półwiecza walki książąt dzielnicowych o tron krakowski obniżały rangę państwa, które dodatkowo niszczyły najazdy tatarskie docierające do Małopolski i na Śląsk. Był to jednak także czas rozwoju cywilizacji europejskiej, mającej swe źródło w chrześcijaństwie. W ówczesnym „podzielonym królestwie” swoje życiowe powołanie realizowali: św. Jadwiga Śląska, św. Kinga i jej siostra bł. Jolanta oraz bł. Salomea, a także św. Jacek i bł. Czesław – obaj z rycerskiego rodu Odrowążów, z którymi spokrewniona była bł. Bronisława (beatyfikowana w 1839 roku), norbertanka z podkrakowskiego Zwierzyńca, pokorna opiekunka krakowian i patronka Narodu Polskiego.
Bronisława urodziła się ok. 1200 r. w Kamieniu Śląskim, w zamożnej rodzinie Odrowążów, a jej stryj Iwo piastował godność biskupa krakowskiego.
W wieku 16-17 lat Bronisława wstąpiła do klasztoru norbertanek w Krakowie. Zakon ten działał wtedy bardzo prężnie i odgrywał znaczącą rolę w służbie ówczesnemu społeczeństwu. W młodym wieku Bronisława została przełożoną klasztoru. W czasie zarazy w 1224 r. z wielkim zaangażowaniem służyła chorym, rozdawała leki i ubrania, karmiła głodnych. W tamtym czasie w krakowskim klasztorze przebywało kilkaset sióstr. Bronisława musiała zatem posiadać niezwykły talent organizacyjny.
Wszystkie żywoty Bronisławy akcentują jej wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej. To właśnie rozważanie cierpienia i śmierci Chrystusa wzniosło ją na najwyższe szczyty kontemplacji.
Miała widzenie Chrystusa, który obiecał jej: „Bronisławo, krzyż mój jest twoim, lecz i chwała moja twoją będzie”. Od św. Jacka nauczyła się modlitwy różańcowej, którą wzbogaciła duchowość swojego zakonu. Gdy 15 sierpnia 1257 r. zmarł św. Jacek, Bronisława doznała wizji tryumfalnego wprowadzenia go przez Matkę Bożą do nieba.
Bronisława zmarła 29 sierpnia 1259 r. na Sikorniku. Jej kult rozpoczął się bardzo wcześnie, wkrótce po jej śmierci. Wzmaga się on zwłaszcza w czasach trudnych dla Krakowa i Polska. Jest rzeczą charakterystyczną, że kult Bronisławy rozwinął się nie przy jej grobie, ale na wzgórzu Sikornik. Tam, według podania, Bronisława pojawiała się od czasu do czasu. Na upamiętnienie jej prepozyt zwierzyniecki Herman Suchodębski wystawił na wzgórzu kapliczkę ku jej czci. W latach 1703-1839 kapliczka na Sikorniku stała się małym sanktuarium, do którego urządzano procesje wśród licznie zgromadzonych mieszkańców Krakowa. Chętnie brali w niej również udział mieszkańcy okolicznych wiosek. Procesja wyruszała z kościoła klasztornego sióstr norbertanek. Kiedy w 1707 r. w Krakowie szalała cholera, mieszkańcy Zwierzyńca przypisywali Bronisławie to, że ich dzielnicę epidemia choroby szczęśliwie ominęła.
W 1759 r. rozbudowano kaplicę dedykowaną Bronisławie i zaczęto w niej odprawiać Msze. Odwiedził ją również król Polski Stanisław August Poniatowski. Po tej wizycie brat króla, prymas Michał Jerzy, wydał dekret zezwalający na powtórne poszerzenie kaplicy. Na skutek starań, dekretem z dnia 23 sierpnia 1839 r. papież Grzegorz XVI zatwierdził pradawny kult oddawany Bronisławie. W 1840 r. papież zatwierdził miejsce jej kultu, jako Błogosławionej w Krakowie w kościele zwierzynieckim.
Beatyfikację Bronisławy Kraków obchodził bardzo uroczyście przez kilka dni. Z kościoła dominikanów wyruszyła procesja przez całe miasto, aż do kościoła norbertanek. Niesiono w niej trumienkę z relikwiami i osobny relikwiarz z głową Bronisławy. Odtąd kult bł. Bronisławy przeniósł się z Sikornika do samego kościoła Panien Norbertanek. Papież Pius IX rozszerzył kult Bronisławy także na diecezję wrocławską, a Leon XIII – na cały zakon norbertański. Bronisława, norbertanka z podkrakowskiego Zwierzyńca, pokorna opiekunka krakowian i patronka Narodu Polskiego jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy.
W ikonografii bł. Bronisława przedstawiana jest w białym habicie, czasami klęczy przed Chrystusem trzymającym krzyż lub przed Trójcą Przenajświętszą. Jej atrybutem jest lilia.
Wyżej przedstawiony obiekt został wycofany z kultu religijnego prawdopodobnie w 1953 r. przez ks. Kan Adama Ziębę i trafił na strych starej murowanej dzwonnicy. W latach 80/XX w. obraz został wypruty z chorągwi i przeniesiony na strych zakrystii kościoła w Zielonkach i schowany w starej szafie. Obraz ten został na nowo odkryty w 2019 r. przez Mariusza Zielińskiego w czasie trwającej inwentaryzacji kościoła w Zielonkach przez pracowników Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Chcąc ocalić tę osobliwą pamiątkę M. Zieliński zaproponował przekazanie jej do zbiorów muzealnych Izby Regionalnej w Zielonkach, co uczyniono poprzez podpisanie stosownej umowy pomiędzy Izbą Regionalną w Zielonkach, a Parafią w Zielonkach reprezentowaną przez ks. Tadeusza Kozaka.
Nr inwentarzowy: IR 411/2020
